Vandaag zou Raf Verjans
90 zijn geworden.
Op deze dag 12 mei 2025 — waarop Raf Verjans 90 jaar zou zijn geworden — staan we niet alleen stil bij de leeftijd die hij had kunnen bereiken, maar vooral bij het indrukwekkende spoor dat hij heeft nagelaten. Een spoor dat 60 jaar kunstenaarschap omspant, over disciplines heen, en dat nu meer dan ooit schreeuwt om erkenning. Raf Verjans was een zeldzaam fenomeen: een kunstenaar die niet in één vakje te stoppen valt. Zijn oeuvre slingert zich als een organisch netwerk doorheen disciplines, tijdsperiodes en thema’s. Van sculpturaal juweel tot architecturaal beeldhouwwerk, van karikatuur tot klankexperiment — alles ademt zijn visie uit.
Wat hem uniek maakte? De constante zoektocht naar betekenis, naar de balans tussen eenvoud en complexiteit, tussen individu en gemeenschap. Raf Verjans werkte niet voor het kunstlandschap. Hij vormde het — stil, intens en compromisloos.
Meester van de dualiteit
Wie het werk van Raf Verjans bestudeert, stuit vroeg of laat op zijn fascinatie voor dualiteit. Licht en donker. Materie en leegte. Binnen en buiten. Zijn hele kunstenaarschap werd gedreven door deze filosofie: dat ware schoonheid ontstaat uit de ontmoeting van contrasten. Dit idee verbond hij niet alleen inhoudelijk aan zijn werk, maar ook in vorm en techniek.
Neem zijn sculpturale juwelen. Elk stuk is een microkosmos van vorm en betekenis, vaak asymmetrisch en gelaagd, maar tegelijk gebalanceerd. Geen puur decoratief object, maar een draagbaar kunstwerk — met het lichaam als deel van het geheel. “Een juweel moet een ontmoeting zijn,” zei hij ooit. “Tussen maker en drager, tussen het innerlijke en het uiterlijke.”
Maar evenzeer werkte hij op grote schaal: monumentale beeldhouwwerken in aluminium, koper of brons, vaak met een sacrale uitstraling en doordrongen van symboliek. Zijn vormen lijken archetypisch, maar verraden bij nadere blik een eigentijdse hand: abstract, maar menselijk.
Zestig jaar kunstenaarschap:
een ongekend parcours
De carrière van Raf Verjans startte in de late jaren vijftig. Opgeleid in het benedictijnse Maredsous — een plaats waar stilte, ambacht en innerlijke verdieping samenkwamen — ontwikkelde hij al vroeg een esthetische discipline en een diepe technische bagage. Zijn fascinatie voor het vakmanschap groeide er uit tot een levenslange toewijding.
In de jaren ’60 en ’70 maakte hij naam met zijn sculpturale juwelen, een discipline die toen nauwelijks als volwaardige kunstvorm werd beschouwd. Raf trok zich daar niets van aan. Zijn juwelen werden intiem theater — kleine scènes waarin vormen en materialen tot leven kwamen. Later volgden tentoonstellingen in binnen- en buitenland, samenwerkingen met galerieën en culturele instellingen, en erkenning door vakgenoten.
Maar Raf beperkte zich nooit tot één medium. Naast zijn werk als edelsmid en beeldhouwer, creëerde hij ook karikaturen — spitsvondige, soms maatschappijkritische tekeningen waarin humor en observatiekracht samenkwamen. En dan was er nog de muziek: zelf geen muzikant, maar wel een denker over klank, ritme en stilte. Zijn visie op muziek was sculpturaal, vormgericht — klank als ruimte, als beweging.
Gedurende zes decennia bleef Raf actief, tot op hoge leeftijd. Altijd zoekend, altijd vormend, altijd met een subtiele bescheidenheid die zeldzaam is in de kunstwereld.
“Dualiteit is geen tegenstelling, maar een ontmoeting.”